چگونه با غم از دست دادن چیزی کنار بیایم: وقتی یکی از عزیزانتان را از دست می دهید، دنیای شما از هم می پاشد. به معنای واقعی کلمه، زیرا ما تا حد زیادی خود را با پیوندهایمان با والدین، شریک زندگی و فرزندان تعریف می کنیم. اما کسی که سوگواری می کند، تغییر می کند.
چگونه با غم از دست دادن چیزی کنار بیایم
بنا بر صحبت های کالین موری پارکز روانکاو غم و اندوه بزرگترین استرسی است که یک فرد می تواند تجربه کند.
ورنا کاست، روان‌درمانگر سوئیسی می‌نویسد که ما خود را از طریق پیوندهایمان تعریف می‌کنیم ، بنابراین مرگ یکی از عزیزان تصور ما از خود را متزلزل می‌کند.
همانطور که ما از دست دادن خود را سوگواری می کنیم و آن را از نظر احساسی پردازش می کنیم، تغییر شکل می دهیم.
غم و اندوه تغییر می کند: ما آگاهانه تر از زندگی عبور می کنیم، شاید استانداردهای کاملاً متفاوتی را در زندگی روزمره خود اعمال می کنیم، دیدگاهی نسبت به آنچه ضروری می دانیم ایجاد می کنیم.
آیا باید یاد بگیریم چگونه عزاداری کنیم؟
بیش از ۵۰ درصد ایرانی ها در حال حاضر در بیمارستان ها جان خود را از دست می‌دهند، نه در خانه ، مرگ بیش از پیش از زندگی روزمره ناپدید می‌شود. به نظر می رسد در جامعه ما فضای کمی برای برخورد آگاهانه با فقدان و غم وجود دارد.
هر فردی غم و اندوه را به شیوه خود و با سرعت خاص خود تجربه می کند. عزاداری بر روح و جسم تأثیر می گذارد: عزاداران از بی اشتهایی، اختلالات خواب، عصبی بودن، خستگی عمیق، سردرد و دل درد رنج می برند. وضعیت ایمنی شما ضعیف است و نشاط شما کاهش یافته است.
پس از اولین شوک، عزاداران انواع حالت‌های اضطراری عاطفی چون ناامیدی عمیق، درد، خشم، تنهایی، ترس، احساس گناه، ناامیدی کامل و شادی را تجربه می کنند.
مراحل مختلف غم و اندوه
روان‌درمانی مدت ها که فرض می‌کرده است که سوگ مراحل مختلفی را طی می‌کند که طول آن می‌تواند متفاوت باشد. روان‌درمانگر سوئیسی، ورنا کاست، یکی از این مدل‌های فازی را در دهه 1980 بر اساس مدلی از روانشناس الیزابت کوبلر راس، که با آن فرآیندهای مردن را توصیف کرده بود، ایجاد کرد:
نمیخوای باورش کنی
عزادار در شوک است، یخ زده است. شما نمی خواهید واقعیت مرگ را بپذیرید، عملاً بی احساس هستید. این مرحله اول می تواند از چند ساعت تا یک هفته طول بکشد. بر اساس تحقیقات روانکاو جان بولبی، در مورد مرگ‌های غیرمنتظره، این مرحله بیشتر یعنی طی چند روز طول می کشد.
از سوی دیگر، روانشناس جی ویلیام وردن، مراحل سوگواری را فرض نمی‌کند، اما چهار «وظیفه رشدی» را توصیف می‌کند که عزاداران برای پردازش فقدان باید برای خودشان حل کنند. جورج آ. بونانو، محقق آمریکایی غم، غم را به عنوان یک واکنش استرس طبقه بندی می کند:
“واکنش های استرس روان یا ایستا نیستند. اندوه دائمی غیرقابل تحمل خواهد بود.
اندوه در واقع فقط به این دلیل قابل تحمل است که در نوعی حرکت موجی حرکت می کند.
ما از نظر احساسی به جلو و عقب می چرخیم. ما روی درد از دست دادن، دامنه و معنای آن تمرکز می کنیم.
– و سپس از نظر ذهنی به محیط زندگی مستقیم خود، افراد دیگر، رویدادهای زمان حال برمی گردیم.
خلق و خوی ما موقتاً روشن می شود و با محیط خود ارتباط برقرار می کنیم.
سپس دوباره به پایین شیرجه می رویم و روند سوگواری خود را ادامه می دهیم.
نوسانات خلقی به طور موقت درد ما را تسکین می دهد و به ما کمک می کند تا به تدریج با این از دست دادن سازگار شویم.
وظایف عزاداران:
- از دست دادن را به عنوان واقعیت بپذیرید
- درد غم را تجربه و تحمل کن
- سازگاری با دنیایی که در آن فرد متوفی گم شده است
- جدایی از متوفی و گشودن به پیوندهای جدید.
وقتی ناامیدی تمام نمی شود
وقتی فرزند شما می میرد، بازگشت به زندگی بسیار دشوار است.
سال سوگواری در گذشته یک دوره قابل قبول اجتماعی برای خداحافظی به حساب می آمد. به خصوص در تاریخ اولین سالگرد مرگ، احساس غم و اندوه در افراد داغدار می تواند دوباره به شدت بروز کند. شرایط خاصی وجود دارد که می تواند سوگواری را دشوارتر کند و زمان سوگواری را بسیار طولانی کند:
غم و اندوه پیچیده یا اختلال سوگ طولانی مدت
این چیزی است که ما در مورد آن صحبت می کنیم که 13 ماه پس از مرگ، عزاداران تحت سلطه همان احساسات اندکی پس از فقدان قرار می گیرند:
درد عمیق عاطفی فروکش نمی کند، ناامیدی از فقدان فروکش نمی کند.
سوگوار اشتیاق خاموشی ناپذیر برای متوفی دارد و حتی برای لحظاتی کوتاه نمی تواند از آنچه در زمان حال روی می دهد احساس شادی کند.
افرادی که اندوهشان طولانی است، اغلب در دوران کودکی خود وابستگی های ناایمن یا فقدان های اولیه را تجربه کرده اند. بسیاری رابطه نزدیک و انحصاری با آن مرحوم داشتند.
اندوه آسیب زا
مشاوران سوگ و روان درمانگران این را به معنای پدیده ای می دانند که غم و اندوه با تجربیات آسیب زا پوشانده می شود،
یعنی زمانی که فلاش بک ها بارها و بارها با تصاویر استرس زا رخ می دهند،
مثلاً در مورد روند مرگ، سوگوار دائماً پرتنش و تحریک پذیر است و رفتار اجتنابی یا تکراری نشان می دهد.
رفتار: یعنی یا از هر چیزی که او را به یاد متوفی می اندازد دوری می کند یا مدام به دنبال آن است.
این شکل از اندوه را فقط می توان توسط درمانگران خاص اما اغلب فقط چند ماه پس از مرگ درمان کرد.
هیچ نوع غم و اندوه شدید در حال حاضر به عنوان یک بیماری روانی طبقه بندی نمی شود –
اما بحث هایی بین متخصصان وجود دارد که آیا این امر ضروری است یا خیر.
هدف این است که به موقع حمایت های مورد نیاز عزاداران ارائه شود.
چه زمانی اندوه به افسردگی تبدیل می شود؟
انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) موضع روشنی دارد: در ایالات متحده آمریکا، مشخص می کند
که چه زمانی علائمی مانند غم و اندوه، از دست دادن اشتها، مشکل در تمرکز و کمبود انرژی با افسردگی تشخیص داده می شود.
دو سال پیش، یک عزادار تنها پس از یک سال با چنین علائمی به افسردگی مبتلا شد.
بر اساس قاعده جاری، مداح دو ماه فرصت دارد تا عزاداری کند و پس از آن افسرده محسوب می شود.
پیش نویس کاتالوگ تشخیص جدید پیش بینی می کند که افراد داغدار در ایالات متحده تنها پس از دو هفته بیمار شوند. ورنا کاست، روان درمانگر معتقد است:
“من فکر می کنم که این کاملاً ظالمانه است، زیرا کاملاً به زندگی بی ربط است و غیرانسانی است.
ضرب الاجل به این واقعیت مربوط می شود که ما می خواهیم مردم بتوانند خیلی سریع دوباره فعالیت کنند.”
عزاداری برای بازماندگان حیاتی است
انسان باید عزاداری کند. فقط کسانی که آگاهانه برای از دست دادن سوگواری می کنند
می توانند شفا پیدا کنند و در نهایت دوباره در زندگی شرکت کنند.
درد مرگ متوفی باقی می ماند، اما درد تغییر می کند، ضعیف تر می شود.
امروزه، جامعه فقط مدت کوتاهی به عزاداران اجازه می دهد تا اینکه انتظار می رود
که عزادار دوباره “عملکرد” کند. اما این باید تغییر کند. زیرا اگر غم و اندوه خود را سرکوب کنید،
ممکن است گذشته بعداً به شما برسد.
